Koʻpchilik mana shu masalada juda qiynaladi. Rejasini oshkor qilsa, amalga oshmasligiga ishonuvchilar borligi qanchalik rost boʻlsa, hammadan sir tutganlarning sirli taqdiri ham shunchalik haqiqatdir.
Bu holatda inson oʻzi bilmagan holda marketing hiylasiga aldanib qolishi hech gapmas. Shuning uchun bozorda mahsulot narxi ustida savdolashganda tovar sizga yoqqanini bildirmang.
Eng umidsiz odam – bilmaydi va bilmasligini ham bilmaydi – u ahmoq, undan saqlaning. Bu effekt taʼsiridagi odamlar aynan mana shu toifaga mansub boʻlishadi.
“Men hech kimman, odamlarga yoqmayman, ishlarim baribir natija bermaydi”, deya oʻz kuchiga ishonmay yuradigan odamlarda rostan ham natija shunday boʻladi. Bunday odam goʻyoki oʻzi istamagan holda kelajak uchun salbiy natijani maqsad qilib qoʻyadi va unga erishadi.
Salgina amal tegsa, oʻzidan hokimi mutlaq yasab oladiganlarning kasalini aynan shunday ataydilar. Ular hamma joyda va hamma davrlarda boʻlgan. Ammo nega bu holat postsovet jamiyatida yaqqol koʻzga tashlanadi?
Inson oʻzining muqarrar oʻlimi haqida bilib qolganida kechiradigan his-tuygʻular turli bosqichlarga boʻlinadi.
